พลอย พลอยไพลิน ตั้งประภาพร
หน้าแรก / Instagram @pigkaploy / รูปของ พลอย พลอยไพลิน ตั้งประภาพร
@pigkaploy
อินสตาแกรมของ พลอย พลอยไพลิน ตั้งประภาพร
3,732
Posts
573,340
Followers
1,913
Followings
เด็กหญิงพลอยไพลิน | 「ความทรงจำอาจไม่ใช่'ภาพ' แต่เป็น'ความรู้สึก'」 ศิลปะ ดวงดาว ดนตรี ธรรมชาติ ท่องเที่ยว และ ภาพถ่าย ∥นักเดินทางบนความฝัน🌌 A part time traveler
@pigkaploy : "ชีวิตนี้ยังมีอะไรให้ไปสุดอีกวะ?" เป็นคำถามที่เราถามตี๋ระหว่างรอขึ้นเครื่องบินที่กำลังจะนำเราบินขึ้นสูงกว่า 13,000 feet เหนือระดับน้ำทะเล นี่เรากำลังทำบ้าอะไรอยู่วะเนี้ย!!! การนั่งเครื่องบินขึ้นเหนือก้อนเมฆแล้วก็โดดลงมา ให้ใจหายเล่นๆ เราไม่เคยเข้าใจว่าเขาทำไปเพื่ออะไร และในชีวิตนี้เราไม่คิดว่าจะได้ทำมัน หรือให้พูดอีกอย่างคือ... ไม่คิดจะทำมันด้วย!! แต่ก็ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆก็พัดพาให้เรามานั่งใส่ชุดรัดติ้วอยู่ตรงนี้! หัวใจที่เต้นแรงตั้งแต่เห็นสนามหญ้ากว้างๆ สมองที่พยายามจินตนาการถึงความรู้สึกที่เรากำลังจะเจอ สายตากำลังลองนึกภาพที่กำลังจะได้เห็น เราแทบคิดไม่ออกเลยมันจะเป็นยังไง .. ชีวิตนี้เราจะไปสัมผัสการกระโดดลงจากฟ้า แล้วโบยบินกลางอากาศที่สูงแบบนี้ได้สักกี่ครั้งกันฟระ!! แล้วเราจะทำมันได้ไหมนะ เด็กที่ที่บ้านให้ฉายาว่ายัยตาขาวอย่างเรา จะไม่ช็อคตายกลางอากาศใช่ไหม เพราะแค่ขึ้นรถไฟเหาะก็ร้องไห้จะแย่แล้ว หรือเล่นน้ำทะเลแล้วขาไม่ถึงพื้นก็กลัวไปหมด.. แต่เอาเหอะจะยกเลิกตอนนี้ก็คงไม่ทัน เพราะตอนนี้ก้นเราก็ได้นั่งติดกับเบาะเครื่องบินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!! 'พระเจ้า พระเจ้าา ถ้าท่านได้ยินเสียงลูกช่วงปกปักรักษาคุ้มครองลูกให้รอดจากตรงนี้ด้วยเถิด...' ในใจเราเริ่มภาวนาขอพรขอให้ชีวิตรอดแบบไม่รู้จักจบสิ้น เพราะความกลัวมันเข้ามาทักทายบ่อยขึ้นแข่งกับความสูงที่เครื่องบินกำลังไต่ระดับ ... "OK let's go" ไม่ทันสิ้นเสียงที่ instructor กล่าว ชีวิตเราถูกดิ่งลงไปในท้องอากาศที่มีแต่ความว่างปล่าว และลมระดับมหึมาที่พัดจนหน้ากระเพื่อม ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! เรากรีดร้องสุดเสียง ที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะกรีดได้ดังกว่านี้อีกไหม แรงโน้มถ่วงดูดเราให้ดิ่งลงอย่างรวดเร็ว ถ้าดึงสติ(ที่ตอนนั้นไม่ค่อยจะมี) ขึ้นมานึกย้อนดีๆ ก็จำได้ว่าเห็นท้องฟ้าสีฟ้ารอบตัว มีภาพเมฆที่เป็นเหมือนชั้นขาวๆที่รอให้เราร่วงผ่าน 'นี้เรากำลังได้สัมผัสก่อนเมฆ! อิเชี่ยยยยยยย' ฝึ้บ! ร่มได้ถูกกางออกหลังจากนั้นไม่นาน ร่างเราถูกกระชากขึ้นเล็กน้อย ความเร็วในการดิ่งลงถูกหยุดชะงัก แรงลมที่กระทบกับหูจนเสียงดังได้หายไปในทันที เหลือไว้เพียงความเงียบ... วู้ววววววววววว!! เราตะโกนร้องออกมาด้วยความซะใจ เราไม่รู้เราตะโกนออกมากี่ครั้ง แต่มันพอที่จะทำให้เราลืมความกลัวเมื่อนาทีก่อนไปได้ เหลือแต่เพียงความสนุก และภูมิใจที่ไ
